لارنژیت تورم و التهاب حنجره است. معمولاً موقتی است و عواقب جدی ندارد. علل شایع آن عبارتند از عفونت‌های ویروسی، استفاده بیش از حد از صدا، رفلاکس اسید معده، سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض محرک‌ها و آلرژن‌ها.
حنجره محل قرار گرفتن تارهای صوتی است. این تارها برای فرآیندهای تنفس، بلع و صحبت کردن حیاتی هستند. تارهای صوتی دو چین کوچک از غشای مخاطی پوشاننده غضروف و ماهیچه هستند که برای تولید صدا مرتعش می‌شوند. لارنژیت اغلب به دلیل عفونت حاد ویروسی رخ می‌دهد. این عفونت‌ها معمولاً خفیف هستند و برای یک دوره 3-7 روزه باقی می‌مانند.
لارنژیت التهاب تارهای صوتی است
تارهای صوتی به طور معمول باز و بسته می‌شوند تا صدا را با یک حرکت آرام و پیوسته تولید کنند. هنگامی که فرد مبتلا به لارنژیت است، تارهای صوتی او متورم می‌شود. در نتیجه این تورم، ارتعاش تارهای صوتی و موج مخاطی تغییر می‌کند که صدا را تغییر می‌دهد. افراد مبتلا به لارنژیت اغلب صدایی خشن یا خیلی آرام برای شنیدن درست دارند. در لارنژیت مزمن، التهاب ادامه پیدا می‌کند. تارهای صوتی می‌توانند کشیده شده و رشد کنند، مانند پولیپ یا گره.
لارنژیت می‌تواند طیف وسیعی از علائم را در بزرگسالان ایجاد کند، از جمله:
این علائم به طور ناگهانی شروع می‌شوند و اغلب در طی 2 تا 3 روز شدیدتر می‌شوند. اگر علائم بیش از 3 هفته طول بکشد، احتمالاً بیماری مزمن شده است. این نشان می‌دهد که یک علت اساسی جدی‌تری وجود دارد.
اگر فردی بیش از 3 هفته به التهاب حنجره مبتلا باشد، باید با پزشک تماس بگیرد تا بتواند علت اصلی را بررسی کند. لارنژیت اغلب به بیماریهای دیگر مربوط می‌شود. عفونت گلو، سرماخوردگی یا آنفولانزا می‌توانند همراه با لارنژیت رخ دهند. اگر فردی یکی از این بیماری‌ها را در کنار حنجره داشته باشد، ممکن است برخی از علائم زیر را تجربه کند:
علائم احتمالاً بدون درمان تا روز هفتم عفونت برطرف می‌شوند. اگر علائم برای مدت طولانی‌تری ادامه پیدا کرد یا شدید باشند، فرد باید به پزشک مراجعه کند.
علائم لارنژیت در کودکان می‌تواند با علائم در بزرگسالان متفاوت باشد. ویژگی‌های این بیماری اغلب یک سرفه خشن، صدای خشن و ناصاف و تب است و ممکن است به صورت کروپ نیز ظاهر شود. کروپ یک بیماری تنفسی مسری است که در بین کودکان شایع است. اگرچه کروپ معمولاً یک بیماری ساده برای درمان است، موارد شدید نیاز به مراقبت پزشکی بیشتر دارند. پزشکان برای کودکانی که هر یک از علائم زیر را تجربه می‌کنند، مراقبت‌های پزشکی را توصیه می‌کنند:
این علائم همچنین می‌تواند نشان دهنده اپیگلوتیت (epiglottitis) باشد. التهاب اپیگلوت، حرکت نوسانی غضروف در پایه زبان است. هم بزرگسالان و هم کودکان ممکن است به اپیگلوتیت مبتلا شوند و این وضعیت در موارد خاص می‌تواند تهدیدکننده زندگی نیز باشد.
شرایطی وجود دارد که می‌تواند باعث التهاب حنجره شوند. اشکال حاد و مزمن لارنژیت معمولاً ناشی از عوامل مختلفی است.
عفونت‌ها
شایع‌ترین علت لارنژیت عفونت ویروسی است. این ویروس‌ها اغلب شبیه به ویروس‌هایی هستند که باعث سرماخوردگی یا آنفولانزا می‌شوند. استفاده بیش از حد از صدا همچنین می‌تواند باعث التهاب حنجره شود. نمونه‌هایی از استفاده بیش از حد شامل آواز خواندن با صدای بلند یا فریاد زدن بیش از حد است. در موارد بسیار نادر، دیفتری می‌تواند باعث التهاب حنجره شود. این یک عفونت باکتریایی است که از طریق قطرات ناشی از سرفه و عطسه پخش می‌شود. اکثر مردم کشورمان واکسن دیفتری را زده‌اند.
علل دیگر
علل مختلفی برای لارنژیت مزمن وجود دارد. علل شایع لارنژیت مزمن عبارتند از:
پزشکان معمولاً لارنژیت را با معاینه فیزیکی که گوش، بینی، گلو و صدا را ارزیابی می‌کند، تشخیص می‌دهند. اکثر موارد نیازی به آزمایش اضافی ندارند.
شایع‌ترین علامت این عارضه گرفتگی صدا است، بنابراین پزشکان هنگام تشخیص به صدای فرد مراقب گوش خواهند داد. آنها همچنین ممکن است در مورد شیوه زندگی، احتمال قرار گرفتن در معرض محرک‌های موجود در هوا و سایر بیماریهای مرتبط سؤالاتی بپرسند.
اگر فردی با گرفتگی صدای مزمن مراجعه کند، پزشک ممکن است آزمایشات بیشتری را برای بررسی کامل تارهای صوتی توصیه کند. سایر شرایط، مانند سرطان در ناحیه گلو، می‌تواند باعث گرفتگی مزمن صدا شود. این علامت نیاز به آزمایشات بعدی دارد تا بیماری جدی‌تر را رد کند.
هر کسی که بیش از 3 هفته طول بکشد علائم لارنژیت داشته باشد باید با پزشک خود مشورت کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است فرد مبتلا به لارنژیت را به یک متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع دهد.
یک متخصص گوش و حلق و بینی همچنین ممکن است از لارنگوسکوپی برای مشاهده حرکت تارهای صوتی در هنگام صحبت کردن استفاده کند.
در حین لارنگوسکوپی، پزشک یا نوری را به گلوی فرد می‌تاباند و از یک سری ابزار برای بررسی داخل گلو استفاده می‌کند یا یک لارنگوسکوپ یا فیبر نوری انعطاف‌پذیر را از بینی فرد عبور می‌دهد. این روش می‌تواند به آنها کمک کند تا وجود پولیپ یا گره روی تارهای صوتی را تعیین کنند. اگر متخصص گوش و حلق و بینی احساس کند ناحیه مشکوکی از بافت نیاز به ارزیابی بیشتری دارد ممکن است بخواهد بیوپسی را انجام دهد. در طول بیوپسی، یک متخصص پزشکی بافت‌ها را از بدن جدا می‌کند و برای بررسی به آزمایشگاه می‌فرستد. در آزمایشگاه، یک پاتولوژیست بافت‌ها را به منظور وجود سلول‌های خاصی مانند سلول‌های سرطانی را بررسی می‌کند.
بهترین درمان برای موارد لارنژیت حاد استراحت، درمان‌های خانگی و اقدامات خودمراقبتی است که می‌تواند علائم را تسکین دهد.
خودمدیریتی
پزشکان معمولاً استراحت را برای مدیریت علائم حنجره توصیه می‌کنند. برای لارنژیت، استراحت به معنای محدود کردن استفاده از حنجره است. فرد باید از صحبت کردن، آواز خواندن یا استفاده از تارهای صوتی اجتناب کند. اگرچه زمزمه کردن ممکن است جایگزین ملایم‌تری برای صحبت کردن با صدای معمولی به نظر برسد، اما این کار تارهای صوتی را محکم می‌کشد و بهبودی آنها را مختل می‌کند. این بدان معناست که فرد مبتلا به لارنژیت باید از نجوا کردن هم خودداری کند.
سایر درمان‌های خانگی ساده عبارتند از:
داروها
در مواردی که عفونت باکتریایی علت لارنژیت باشد، پزشکان ممکن است آنتی‌بیوتیک تجویز کنند. با این حال، در بیشتر موارد، لارنژیت ویروسی است و آنتی‌بیوتیک‌ها مناسب نیستند.
پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدها را برای کاهش التهاب تارهای صوتی در موارد شدید یا فوری تجویز کند. این کار ممکن است برای افرادی که از صدای خود به طور حرفه‌ای استفاده می‌کنند، مانند خوانندگان یا سخنرانان عمومی، صدق کند. نوزادان مبتلا به کروپ شدید نیز ممکن است یک دوره کورتیکواستروئید دریافت کنند.
لارنژیت مزمن ممکن است نیاز به درمان گسترده‌تری داشته باشد. در این وضعیت علت التهاب درمان خاص لارنژیت را تعیین می‌کند. اگر بیماری دیگری، مانند رفلاکس اسید یا سینوزیت، باعث التهاب حنجره شود، درمان آن عارضه نیز می‌تواند علائم لارنژیت را درمان کند.
درمان لارنژیت همچنین ممکن است نیاز به تغییر سبک زندگی داشته باشد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به گره در تار صوتی باید عادات صوتی را دوباره یاد بگیرند تا از آسیب بیشتر به تارها جلوگیری کنند. پزشک ممکن است گفتار درمانی یا آموزش را در چنین مواردی توصیه کند. اگر فردی مبتلا به لارنژیت است، باید از الکل، دود تنباکو و مواد محرک نیز اجتناب کند.
اگر رشد پولیپ یا گره باعث آسیب به تارهای صوتی فرد شود و گفتار درمانی موفقیت‌آمیز نباشد، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد. در صورت ابتلا به سرطان یا کیست پاپیلوما (papilloma cysts)، فرد نیز به جراحی نیاز خواهد داشت.
افراد می‌توانند تعدادی از اقدامات را برای محدود کردن خشکی و تحریک تارهای صوتی انجام دهند و به کاهش خطر ابتلا به لارنژیت کمک کنند:
لارنژیت نام التهاب حنجره است. حنجره جعبه تارهای صوتی است. لارنژیت می‌تواند حاد یا مزمن باشد و معمولاً یک مشکل موقتی است که 3 تا 7 روز طول می‌کشد و بدون درمان از بین می‌رود.
علل شایع لارنژیت عبارتند از عفونت‌های ویروسی، استفاده بیش از حد از صدا، رفلاکس اسید معده، استعمال سیگار یا سایر دخانیات و قرار گرفتن در معرض محرک‌ها و آلرژن‌ها.
پزشک با معاینه فیزیکی لارنژیت را تشخیص می‌دهد. همچنین ممکن است از لارنگوسکوپی برای مشاهده حنجره فرد در حین صحبت استفاده کند.
رایج‌ترین درمان لارنژیت حاد استراحت و مراقبت از خود است. فرد مبتلا به لارنژیت باید صدای خود را آرام کند اما نه به صورت نجوا کردن، خودداری از استعمال سیگار و سایر دخانیات، خودداری از تماس با محرک‌ها و نوشیدن مایعات فراوان.
اگر فردی به دلیل بیماری دیگری به لارنژیت مبتلا شده باشد، پزشک باید ابتدا به آن بیماری بپردازد تا عاملی که باعث التهاب حنجره شده است را درمان کند.
همچنین فرد باید اقداماتی را برای جلوگیری از عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی انجام دهد تا خطر ابتلا به لارنژیت را کاهش یابد.
https://www.medicalnewstoday.com/articles
Last medically reviewed on April 29, 2022
